Marianne: 'Ik wil voor de maatschappij terugdoen wat ik kan'

“Het voordeel van met pensioen gaan, is dat je je eigen tijd kunt indelen.” Marianne van Lierop (66) stopte met haar werk als wijkverpleegkundige, maar ging niet achter de geraniums zitten. Ze heeft voor BredaMantelzorg bij diverse mensen inzetten gedaan. Ze is actief in de klankbordgroep van BredaMantelzorg. Daarnaast is ze oproepkracht bij een thuiszorgorganisatie. “Ik heb er ruimte en tijd voor. Dan wil ik voor de maatschappij terugdoen wat ik kan.”

Een grote stapel tijdschriften

5 jaar geleden zag Marianne een oproep van BredaMantelzorg op Facebook en reageerde. “Ik ben gekoppeld aan Ellen*. Zij heeft MS en kan alleen nog praten en eten. Verder is ze verlamd. Ze heeft een grote stapel tijdschriften die ze niet zelf kan lezen. Deze las ik met haar. We maakten ook kruiswoordpuzzels. Ik vind het leuk om activiteiten te doen, waarbij je gezellig kunt kletsen.”

Ik kijk naar wat ík kan doen

“Ellens huis was volledig aangepast en met behulp van haar partner, moeder en thuiszorg ging het goed. Toen kwam corona. De thuiszorg vond de zorg te zwaar. Ellen werd opgenomen in het verpleeghuis en daarmee stopte ook mijn inzet.” Dat Ellen naar het verpleeghuis ging, vond Marianne met haar achtergrond als wijkverpleegkundige moeilijk. “Het was zware zorg, maar waar zit je beter dan thuis?” Toch lukt het haar om hier goed mee om te gaan. “Ik maak het klein en kijk naar wat ík kan doen. Verder laat ik het los.” Marianne zoekt Ellen nog af en toe op. Want ook al is de inzet gestopt, ze houdt contact. Toen ze als wijkverpleegkundige werkte, deed ze dat ook regelmatig.

Twee grote oren

Marianne wordt door haar zorgachtergrond vaker in heftige situaties ingezet. “Ik kan dat goed. De inzet erna was bij Gert*, hij had psychische problemen. Gert heeft een bruisend leven gehad, maar was helemaal vastgelopen. Hij had geen contact meer met zijn kinderen. Er waren weinig mensen in zijn leven. Ik diende als twee grote oren, zodat hij zijn verhaal kwijt kon.”

Afsluiten

Gert ging lichamelijk achteruit. “Bij weer een opname in het ziekenhuis overleed hij. Pas 2 dagen na de uitvaart hoorde ik het van de bewindvoerder. Dat vond ik heel erg. Ik merkte in de periode erna dat ik het niet kon afsluiten. Steeds werd ik er emotioneel van. Dat heb ik besproken met Carolien, de coördinator van BredaMantelzorg. Ze dacht met me mee, dat was fijn. Na het gesprek heb ik besloten met de bewindvoerder te gaan praten. Dat was goed om te doen. Er speelde nog meer, waar ik niet van op de hoogte was. Ik vind het nog steeds jammer dat ik zo laat geïnformeerd werd. Ik kon het na het gesprek wel afsluiten. Ik heb een tijdje geen inzet gedaan. Als er nu iets passends voorbijkomt, wil ik weer.”

Klankbordgroep

Marianne is actief in de klankbordgroep Vrijwilligers van BredaMantelzorg. “Ik heb veel waardering voor BredaMantelzorg. Ik ervaar vanuit BredaMantelzorg veel warmte en aandacht voor de mensen die betrokken zijn. We denken mee over beleid, over de vrijwilligersaanpak, over trainingen. Het verbaast me dat wanneer BredaMantelzorg een enquête uitzet, er weinig mensen reageren. BredaMantelzorg wil goede ondersteuning bieden en heeft dan wel reacties nodig. Mensen beseffen niet hoe waardevol hun reactie is.”

Vrijwillig, niet vrijblijvend

Voor mensen die vrijwilligerswerk overwegen, wil Marianne meegeven dat de vrijwilliger een grote rol speelt bij iemand thuis. ‘Het is vrijwillig, maar niet vrijblijvend. Dat moet je goed beseffen. Het vrijwilligerswerk geeft veel voldoening. Het kunnen zelfs echte vriendschappen worden.’

*Ellen en Gert zijn niet de echte namen. Deze zijn vanwege de privacy veranderd.

Tekst en foto: Mariska van Dijk