Brigitte: ‘Het was overleven op alle fronten’

Brigitte is de moeder van Bas (25). Hij was 4 jaar toen hij een hersenvliesontsteking kreeg. Later werd vastgesteld dat hij Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) heeft. Samen hebben ze een moeilijke tijd gehad. Brigitte en Bas vertellen hierover.

Een medisch wonder

Bas belandde als vierjarig mannetje met hersenvliesontsteking in het ziekenhuis. “Het is een medisch wonder dat hij nog leeft,” vertelt Brigitte met emotie in haar stem. “We zijn echt door een hel gegaan. Hij lag 2 maanden in het ziekenhuis. Na zijn thuiskomst merkte ik dat er meer met hem aan de hand was. Door hoe hij met zijn broertje Twan en met andere kinderen omging. Twan is 3 jaar jonger dan Bas. Bas had moeite met veranderingen. Toen scheidde ik van zijn vader en stond ik er bijna alleen voor. Het was niet gemakkelijk voor ons.”

Er bestaat gewoon een term voor

Een kinderarts vermoedde NAH toen Bas 10 jaar was. “Ik herkende de kenmerken die ze beschreef en voelde dat het klopte. Er bestaat gewoon een term voor! Kenmerken waren overprikkeling, vermoeidheid en concentratieproblemen. Bas is superintelligent. Dat is zijn kracht maar soms ook zijn valkuil. Zijn sociaal emotionele ontwikkeling verliep heel moeizaam. Ook had hij moeite met het onder controle houden van emoties. Dat leidde in zijn pubertijd tot moeilijke situaties. Uiteindelijk was de situatie thuis onhoudbaar. En werd Bas op zijn dertiende uit huis geplaatst. Dat was het pijnlijkste moment uit mijn leven,” vertelt Brigitte geëmotioneerd.

Iedereen zit in zijn eigen wereldje

“Ik heb moeten vechten om hulp te krijgen. Aan de buitenkant zie je namelijk niets aan hem. Alleen Twan en ik zien het hele plaatje, omdat hij bij ons helemaal zichzelf is. Ik ben 8 jaar thuisgebleven om er voor Bas te kunnen zijn. Na de uithuisplaatsing kwam er ruimte om weer te gaan werken. Ik heb ook hulp voor mezelf gezocht. Via MEE en BredaMantelzorg sloot ik aan bij lotgenotencontacten. Dat vond ik moeilijk. Iedereen is stuk en zit in zijn eigen wereldje." Helaas is Brigitte nu thuis met chronische hoofdpijn. “Er moet emotioneel nog veel uit. Het is tijd om heel goed voor mezelf te zorgen.”

Rijden op de reservetank

Bas leerde met het ouder worden beter met zichzelf omgaan. Hij vertelt: "Tijdens mijn mbo studie overleed mijn vader aan kanker. Mijn leraar adviseerde me om een jaar over te doen en ruimte te geven aan mijn emoties. Dat was een goede keuze. NAH wordt stabiel na de pubertijd en ik kan er nu beter mee omgaan. Inmiddels weet ik goed mijn grenzen aan te geven om weer op te kunnen laden. Ik kan nog wel eens te vermoeidheid worden. Vergelijk het met rijden op de reservetank. Dat is ook niet goed voor je auto. Als ik nu hoofdpijn op voel komen, neem ik extra rust. En ik reageer anders op mensen. Ik probeer niet meer uit mijn slof te schieten bij kritiek.”

Ik heb geleerd wat loslaten is

Bas is nu derdejaars student informatica aan Avans Hogeschool. Zijn passie ligt bij het bouwen van systemen. Op zijn 17e ontwikkelde hij samen met een vriend een app. Binnen 3 maanden werd deze app meer dan een miljoen keer gedownload. “Ik ben blij dat mijn vader dit nog heeft mogen meemaken,” vertelt Bas trots. Hij droomt ervan om in Silicon Valley te gaan werken. Brigitte ziet het hem wel doen. "Vanaf zijn dertiende heb ik al geleerd wat loslaten is. Maar Amerika is wel erg ver weg."

Tekst: Jessie Vermeer
​Fotografie: Paul Ranft