Susan Lambeck - Hoe leef je samen verder als je partner kanker heeft?

Als je de diagnose kanker krijgt, staat je wereld op z’n kop. En niet alleen die van jezelf. Ook voor je partner, eventuele kinderen of andere naasten ga je door een spannende periode. Voor degene die ziek is, breekt een tijd aan van onderzoeken, operatie, misschien bestraling en chemo. Daar past niet veel anders bij. Maar ondertussen moet de was worden gedaan, er moet eten op tafel, je werkgever is misschien wel begripvol, maar ook het werk gaat vaak door. Om nog maar niet te spreken van ouderavonden of sociale verplichtingen. Je bord is vol als mantelzorger. Bijna zes jaar geleden trof het mij en mijn gezin en ik besef nu eigenlijk pas hoe zwaar het was voor mijn man.

Gelukkig ben ik goed opgeknapt. Zelfs zodanig, dat ik vorig jaar een nieuwe baan accepteerde als coördinator van De Honingraad, het centrum voor leven met en na kanker in Breda. Een huiselijke plek waar iedereen die getroffen is door kanker terecht kan. Vrijwilligers bieden een luisterend oor, voorzien de gasten van verse koffie. Er wordt gepraat, gelachen en soms gehuild. Je zou denken dat iedereen in hetzelfde schuitje zit, maar na een jaar kan ik zeggen dat dat verre van waar is. Elke ziekte is anders, ieder persoon heeft een ander verhaal of gevoel. En niet iedereen wordt beter…

Sinds we vorig jaar gestart zijn met maandelijkse bijeenkomsten voor mensen met uitgezaaide kanker, heb ik een ander beeld gekregen van de ziekte. Er wordt wel eens gezegd dat dankzij steeds meer geavanceerde behandelingen sommige kankersoorten een chronische ziekte zijn geworden. De ervaringsverhalen van mensen die jarenlang leven met kanker, zijn geen uitzondering meer.

Hoe leef je als je weet dat je niet meer beter wordt? En wat betekent dat voor je als partner en mantelzorger? Kun je er samen écht over praten en nog moeilijker, kun je als partner de keuze respecteren als je geliefde die volgende chemokuur echt niet meer wil? Hoe kun je leven toevoegen aan de dagen, zo schrijft longarts Sander de Hosson in zijn laatste boek. Hij pleit ervoor om kwaliteit van leven voorop te stellen, zeker in die laatste fase. Ook huisarts Mirjam Willemsen, zelf palliatief patiënte, pleit voor een open gesprek over levenseindezorg

Met deze beweging komt er hopelijk ook meer steun en begeleiding voor niet alleen de patiënt, maar ook voor de mantelzorger. Vorige maand hadden we bij De Honingraad een mooie bijeenkomst voor patiënten en hun partner. Een van de deelnemers schreef na afloop: “We voelen ons niet alleen staan in de situatie waarin we zijn beland.” We hopen dat we dit jaar nog een aantal van dit soort bijeenkomsten kunnen organiseren waarin ook de mantelzorger de aandacht krijgt.

Susan Lambeck is coördinator bij De Honingraad, centrum voor leven met en na kanker.
​Foto: Rien de Bruin